Wioletta Piasecka Chata pod starym świerkiem

 

Data wydania: 23-10-2024

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Ilość stron: 320

ISBN: 9788383296333

39/2024

Wiedziałam, że Wioletta Piasecka pisze historie, które chwytają za serce, ale zupełnie nie spodziewałam się, że do Chaty pod starym świerkiem będę potrzebowała tony chusteczek higienicznych, bo podczas lektury niejeden raz zalałam się łzami. Ale żeby nie było, że jestem taka płaczka to poleciłam książkę szwagierce i na drugi dzień usłyszałam, że nie dosyć, że się nie wyspała to jeszcze tak się spłakała, że nie wie jak zrobi makijaż do pracy. Było nas dwie, a ja nie wstydzę się ani jednej wylanej łzy, bo to przepięknie opowiedziana historia nie tylko o świętach, ale autorka porusza w niej wiele trudnych tematów. Całość czyta się jednym tchem i powiem Wam w sekrecie, że wygląda na to, że historia "owocowych" sióstr będzie miała kontynuację. Muszę nadrobić pozostałe tytuły autorki, których nie czytałam, bo wiem, że po każdą kolejną książkę Pani Wioletty sięgnę w ciemno i od dzisiaj wpisuję Jej nazwisko na listę moich ulubionych autorów.

Jagoda i Malina to dwie siostry, które spędziły swoje dzieciństwo w malowniczej wsi nad Zalewem Wiślanym. Kochały się tak jak tylko siostry potrafią, dzieliły się wszystkimi sekretami do czasu, gdy nie zakochały się w tym samym mężczyźnie. Po wielu perypetiach to Malina została żoną Fabiana, a druga z sióstr na wiele lat  zerwała z nimi kontakt. Spotkały się tylko na pogrzebie rodziców, ale i wtedy nie zamieniły z sobą słowa.

Jagoda po wyjeździe z rodzinnej miejscowości skończyła studia, została cenioną lekarką, założyła rodzinę i z Arturem tworzą zdawałoby się zgodne małżeństwo. Do szczęścia brakuje im tylko dziecka i mimo wielu rozmów Artur nie chce się zgodzić na adopcję. Dlaczego? Czyżby idealny Artur miał coś za uszami i skrywał tajemnice, które nigdy nie powinny ujrzeć światłą dziennego?

Malina wraz z Fabianem mają dwoje dzieci, dwóch synów, prowadzą duże gospodarstwo rolne, ale Fabian przeinwestował i nad ich głowami wisi widmo niespłaconych rat, o które upomina się bank. Ratunkiem zdaje się być sprzedaż domu, który pozostała pusty po śmierci rodziców Jagody i Maliny. Ale jak to zrobić jak siostry od lat nie utrzymują ze sobą kontaktu?

Co sprawi, że siostry zaczną ze sobą rozmawiać? Czyżby i w ich przypadku Wigilia okazała się być wyczekiwanym cudem? Jeśli jeszcze nie czytaliście najnowszej książki Wioletty Sawickiej Chata pod starym świerkiem to sięgnijcie po nią koniecznie.

To przepiękna i wzruszająca książka, która wciąga od pierwszej strony i pokazuje życie takim jakie jest, bez kolorowania i zbędnych upiększeń. Napisana lekkim piórem historia skradła moje serce i sprawiła, że muszę koniecznie nadrobić pozostałe tytuły autorki.

Moja ocena 9/10

Marta Jednachowska, Jolanta Kosowska Kalendarz adwentowy

 

Data wydania: 08-11-2024

Wydawnictwo: Novae Res

Ilość stron: 265

ISBN: 9788383734446

38/2024

Jak to dobrze, że czytanie książek o tematyce świątecznej zaczęłam w tym roku od Kalendarza adwentowego Marty Jednachowskiej i Jolanty Kosowskie , bo to był prawdziwa uczta dla wzruszeń i dobroci, idealnie wpasowująca się w grudniowy klimat kiedy to nagle wszystkim otwierają się serca na drugiego człowieka. Początkowo planowałam czytać kalendarz adwentowy każdego dnia grudnia, ale niestety się nie dało, bo książka wciągnęła mnie bez reszty i pochłonęłam ją na jednym posiedzeniu. Najpierw pomyślałam sobie, że jestem bardziej niecierpliwa niż dzieci, ale z drugiej strony dobrze się stało, bo mogłam się otulić ciepłem płynącym z książki i przy tym wylać morze łez. Nie pamiętam kiedy tak bardzo wzruszyłam się prze książce, ale wiem, że będę sięgać każdego roku po Kalendarz adwentowy, ale już w przyszłym roku nie będę musiała się tak spieszyć i będzie jeden rozdział każdego dnia.

Autorki zabierają nas do Domu Dziecka na ulicę Zimową, gdzie trwają przygotowania do świat Bożego Narodzenia. Każdy chce , żeby dzieci w tym czasie czuły się jak w prawdziwym domu, ale niestety placówce brakuje środków nawet na najdrobniejsze podarki dla podopiecznych. Na szczęście dzieciaki trafiły na wspaniałych opiekunów i dyrektorka Domu Dziecka postanawia zorganizować kiermasz bożonarodzeniowy, a Klaudia za własne pieniądze kupuje każdemu dziecku adwentowy. Dwunastka podopiecznych każdego dnia ma otwierać jedno okienko i delektować się smakiem czekoladki. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby każde z dzieci oprócz wspomnianych czekoladek nie znalazło tajemniczego liściku. Tajemniczy darczyńca zna doskonale swoich podopiecznych i wie o dzieciach dosłownie wszystko. Co kryje się za tajemniczymi listami i kto jest ich autorem? Sięgnijcie po Kalendarz adwentowy i poczujcie prawdziwą magię świąt. Świąt takich jakie pamiętam z dzieciństwa pełnych dobroci, miłości i niezliczonej góry prezentów.
Kalendarz adwentowy to rewelacyjnie napisana książka, którą czyta się z zapartym tchem od pierwszej strony i przy której ja potrzebowałam niezliczonej ilości chusteczek. To książka, która udowadnia, że dobrzy ludzie na tym świecie jeszcze istnieją. To lektura, która pokazuje, że za każdym człowiekiem stoi historia, która go kształtuje i sprawia, że odbieramy go innym niż jest w rzeczywistości. To historia, która przywraca sens świąt. To z pewnością książka, która otuli każdego z Was.

Jak dla mnie to jedna z najbardziej wartościowych książek, które dotychczas przeczytałam.

A i jeszcze chciałam Wam powiedzieć, że można ją przeczytać na Legimi, bo to ostatnio nie jest takie oczywiste.

Moja ocena 10/10 

Ewelina Dobosz Miałeś już nigdy nie wrócić

 

Data wydania: 23-10-2024

Wydawnictwo: Amare

Ilość stron: 300

37/2024

Lubię odkrywać nowe nazwiska, lubię autorów, których nigdy nie poznałam, a Pani Ewelina Dobosz ma na swoim koncie sporo tytułów i kiedy Wydawnictwo Amare zaproponowało mi Miałeś już nigdy nie wrócić nie wahałam się ani sekundy. Urzekła mnie okładka: pastelowa i niesamowicie romantyczna. Aż człowiek ma ochotę położyć się chociaż na chwilę i napawać ciszą, spokojem i pobyć z własnymi myślami. I tutaj moje zachwyty nad książką się kończą, bo zupełnie nie porwała mnie ta historia. Przeczytałam i już. Pewnie jakby ktoś się mnie za miesiąc zapytał o tę historię to nie umiałabym o niej opowiedzieć. Nie znaczy to, że to jest zła historia, źle napisana czy nudna, bo patrząc na oceny na Lubimy Czytać ma swoje szerokie grono zwolenników. To ja chyba jestem za stara na takie ckliwe romansidła albo nie jest to zupełnie moja bajka. Dla mnie osobiście książka jest mało prawdziwa i mało prawdopodobna. Ja lubię się dowiadywać czegoś nowego z książek, lubię wejść w świat bohaterów i lubię się z nimi utożsamiać. Może gdybym była ze dwadzieścia lat młodsza to historia by mnie pochłonęła bez reszty, a że mam lat tyle ile mam to wiem, że życie to nie bajka i to co wydarzyło się w Miałeś już nigdy nie wrócić nie ma szans zdarzyć się w realnym świecie.

Wyobraźcie sobie, że po piętnastu latach wraca wasza pierwsza miłość, z którą rozstanie było co najmniej dziwne i co? Rzucacie dom, rodzinę i wszystko co zbudowaliście przez lata? A musicie pamiętać, że ten, który wrócił jest nieziemsko przystojny i bajecznie bogaty. Czy ktoś przy zdrowych zmysłach całe życie rozpamiętuje swoją pierwszą miłość? Nie sądzę, ale może ja się nie znam, ale z pewnością nie rzuciłabym tego co mam i znam tak jak to  zrobiła bohaterka Miałeś już nigdy nie wrócić. To tak w skrócie, ba Pani Ewelina dodała jeszcze wiele elementów, które tylko gmatwają fabułę i wydają się tak nierealne jak to tylko w książkach jest możliwe.

Amelia, Kuba, Adam i Oliwia nie skradli mojego serca i nikomu nie kibicowała

Ciężko mi pisać negatywną opinię, bo zazwyczaj staram się w książkach znaleźć coś dobrego. Tutaj muszę pochwalić lekkość pióra Pani Eweliny i fakt, że historia jest spójna. 

Teak teraz patrzę na oceny i lekko się załamałam, bo książka zbiera same wysokie noty. Czy to tylko do mnie nie przemówiła ta historia czy może to już nie ten przedział wiekowy i powinnam się skupić na literaturze pięknej, a romanse zostawić młodszym czytelnikom.

Dajcie mi proszę znać czy mieliście okazję poznać twórczość Eweliny Dobosz i jeśli tak to jakie są wasze odczucia. A może ktoś z Was czytał Miałeś już nigdy nie wrócić i podzieli się ze mną swoimi przemyśleniami?

Moja ocena 4/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Amare

Katarzyna Majgier Światło i cień

 

Data wydania: 27-09-2024

Ilość stron: 416

Wydawnictwo: Oddechy

ISBN: 9788367940658

36/2024

Za mną druga część trylogii Kuchennymi drzwiami Katarzyny Majgier. Światło i cień to bardzo udana kontynuacja Gry pozorów, o której pisałam tutaj. Zżyłam się z bohaterami i z wielką ciekawością śledziłam ich losy na przestrzeni dziejów i wydarzeń historycznych, które miały miejsce za ich życia. Jako miłośniczka i wielbicielka sag jestem zachwycona i oczarowana książką, którą czytałam lata temu, ale z przyjemnością do niej wróciłam i weszłam do świata bohaterów.

Dzieci Zosi dorastają i zaczynają żyć na własny rachunek: Klementyna jest zafascynowana fotografią, Bronek uczy się bardzo dobrze, Śtaszek ma zadatki na dobrego gospodarza, a najmłodsza Janka zdaje się być czarną owcą w rodzinie, której nie brakuje sprytu, kombinatorstwa i...urody, której z wiekiem jest coraz bardziej świadoma. W Świetle i cieniu śledzimy losy bohaterów, razem z nimi przemierzamy kilometry dróg, zwiedzamy Pragę i Wiedeń, święcimy triumfy i ponosimy porażki.

Każde z dzieci się usamodzielnia, zaczyna żyć na własną rękę, rodzą się kolejne pokolenia. Klementyna po wielu perypetiach wiąże się z przyjacielem z dzieciństwa, Olkiem, który w międzyczasie został jak jego ojciec lekarzem, Janka wychodzi z najbogatszego gospodarza we wsi, jeden z synów zostaje na roli i żeni się z jeszcze niżej od niego postawioną dziewczyną, a drugi dzięki mariażowi wspina się po drabinie społecznej. Czy dzieci Zosi odnajdą szczęście i czy odnajdą się w świecie. Sięgnijcie po Światło i cień i przekonajcie się sami.

Nie mogę zapomnieć o kuzynce Zofii, Franciszce, która żeni się z bogatym człowiekiem, a należy przypomnieć, że nie byłą ona ani pierwszej młodości, ani nie należała do piękności. Pewnie zastanawiacie się dlaczego? Otóż małżonek Franciszki skrywał tajemnicę, o której nikt nie miał prawa się dowiedzieć, bo groziło to skandalem. Jak to się stało, że niepozorna Franciszka wyszła za mąż? Czy była to prawdziwa miłość?? Przeczytajcie i przekonajcie się koniecznie.

W rodzinie podobno jest siła, ale i w każdej rodzinie są tajemnice umiejętnie zamiatane pod dywan? Czy w przypadku Klementyny i Olka skrywane tajemnice pomogą im czy zaszkodzą? I jaki wpływ będą one miały na losy przyszłych pokoleń/

Podoba mi  się lekkość pióra Katarzyny Majgier, podoba mi się umiejętność łączenia fikcji i wydarzeniami z przeszłości. Zamach na Ferdynanda, I wojna światowa czy zatonięcie Titanica to tylko niektóre z wydarzeń historycznych,, które towarzyszą nam podczas lektury. Jestem pełna podziwu dla autorki, która doskonale sobie poradziła z taką ilością bohaterów i wątków, tutaj wszystko się zazębia i wskakuje na właściwe miejsce. Kuchennymi drzwiami to nie tylko lektura idealna dla miłośniczek sag i powieści obyczajowych, to także idealna lektura na prezent na długie zimowe wieczory.

Polecam i zabieram się za czytanie ostatniej części Innym razem i coś podskórnie czuję, że żal będzie mi się rozstawać z  bohaterami.

Moja ocena 9/10

Za możliwość przeczytania ebooka dziękuję Wydawnictwu Oddechy

Ewa Formella Dziewczynka z ciasteczkami

 

Data wydania: 22-09-2021

Wydawnictwo: Filia

Ilość stron: 344

ISBN: 9788381956475

35/2024

Przeglądałam ostatnio dostępne na Legimi książki świąteczne, bo to już czas zacząć sie do nich nastrajać i wpadł mi w oczy cykl Pani Ewy Dziewczynka z ciasteczkami. I jakież było moje zdziwienie, że pierwsza część została wydana w 2021 roku. Gdzieś mi się w ilości wydawanych książek zapodziała Ewa Formella. Pierwszą część Dziewczynki z ciasteczkami przeczytałam błyskawicznie i nawet się nie spostrzegłam jak zobaczyłam koniec. Nie żałowałam jednak, bo mam już dwie kolejne części i mam zamiar spędzić z nimi najbliższe popołudnia. To co podziwiam i lubię w książkach Pani Ewy to fakt, że przenosi nas na kartach swoich powieści w czasy II wojny światowej. Tak umiejętnie splata teraźniejszość z przeszłością, że wychodzi z tego książka pełna wzruszeń, mądra, a przy tym przyjemna w odbiorze. Ja uwielbiam Gdańsk i gdybym mogła to z pewnością przeprowadziłabym się, bo to obok Kaszub moje miejsce na ziemi. Pani Ewa mimo, że nie jest rodowitą gdańszczanką to mieszka w nim od wielu lat i właśnie tutaj dzieją się jej magiczne powieści.

Zosia Górecka mieszka z mamą w jednej z gdańskich kamienic. To mądra dziewczynka, której buzia się nie zamyka. Wychowuje ją samotnie mama, która nie tylko pracuje do późna, ale i zmaga się z depresją. Zosia nie ma przyjaciół w swoim wieku, ale ma za to ukochaną sąsiadkę Krystynę Wolicką, którą nazywa babcią i u której spędza dużo czasu, bo jej mama albo jest w pracy albo nie ma siły zwlec się z łóżka i najchętniej przesypia całe dnie. W tej samej kamienicy mieszka również Jerzy Witenberg, wyjątkowy odludek i samotnik. Na szczęście mała Zosia skradnie i jego serce. Na dodatek pojawia się spokrewniony z Witenbergiem młody mężczyzna i losy mieszkańców kamienicy zmieniają się jak w kalejdoskopie. Kim jest tajemniczy młody mężczyzna? Tego dowiecie się sięgając po Dziewczynkę z ciasteczkami.

Z przyjemnością oddałam się lekturze tej powieści, parę razy spociły mi się oczy, wzruszyłam się i  zryczałam jak małe dziecko, kilkakrotnie gula ściskała mnie za gardło i nie chciała puścić. Pani Ewa bardzo umiejętnie wplotła w swojej powieści legendy o Gdańsku czym dodatkowo skradła moje serce, bo o istnieniu niektórych z nich nie miałam pojęcia.

Jeśli szukacie książki, która dostarczy Wam wzruszeń to koniecznie sięgnijcie po Dziewczynkę z ciasteczkami, a łzy macie gwarantowane. Jeśli lubicie książki, w których przeszłość miesza się z teraźniejszością to koniecznie sięgnijcie po Dziewczynkę z ciasteczkami, bo Ewa Formella wie jak poskładać literki, żeby wyszła z nich ciepła i kojąca serce opowieść.

Lecę nadrabiać dalej braki czytelnicze, a Wam poleca z całego serca książkę, która chociaż została wydana trzy lata temu to nic nie straciła na aktualności.

Moja ocena 8/10

Piotr Borlik Za nadobne

 Data wydania: 24-10-2024

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 344

ISBN: 9788383524061

34/2024

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Prószyński i S-ka miałam okazję poznać nowego autora i teraz to mogę mieć pretensje tylko do siebie, że Piotr Borlik nigdy nie wpadł w moje ręce. Nie tyle Pan Piotr ile jego książki to po pierwsze, a po drugie moja lista do przeczytania znowu wzbogaciła się o nowe pozycje, bo autor ma w swoim dorobku sporo tytułów i chciałabym je zdecydowanie poznać. A tak abstrahując od tematu Za nadobne nie uważacie, że to jest straszne. Jedna książka przeczytana, a dziesięć kolejnych dopisanych. Doba nie chce się wydłużyć, wzrok coraz gorszy, czasu coraz mniej, coraz bliżej na tamten świat. Co robić?? Macie jakieś pomysły jak zwiększyć efektywność czytania? Jedno wiem na pewno: po wcześniejsze książki Piotra Borlika muszę sięgnąć, bo to co dostałam w Za nadobne jest nie tylko dobre, przemyślane i inteligentne. To książka wywołująca momentami wstręt i obrzydzenie, brutalna, wulgarna i myślę, że to gotowy scenariusz na dobry film. To książka,  która jest do przeczytania w jedno popołudnie, ale ilość emocji w niej nagromadzonych wystarczy mi na najbliższy miesiąc. A zakończenie?? Cóż moja intuicja poszła na emeryturę i Pani Piotrze tak nie wolno wyprowadzać czytelników w pole.

Roman Andrysiak ( ta postać będzie mnie nawiedzać w najkoszmarniejszych snach) to jeden ze współwłaścicieli And-Metalu. Szowinista jakich ze świecą szukać, szuja, kombinator i emanujący przemocowym zachowaniem typ, który jest przekonany o swojej bezkarności od pierwszej strony wzbudził moją niechęć i wstręt. Jego podejście do kobiet jest odrażające: żona, kochanka czy wspólniczka wszystko jedno, bo każda w przekonaniu Romana kobieta marzy tylko o panu i władcy Romanie. Czuje się wyjątkowy i bezkarny, ale na szczęście do czasu, bo sprawiedliwość i jego w końcu dopadnie.

Janek, brat Romana i drugi ze wspólników. Ciapa i pantoflarz, który nie miał odwagi, aby przeciwstawić się bratu i pozwalał na bezkarność.

Jest i Judyta trzecia z And-Metalu, która początkowo wzbudziła moją sympatię i litość. To kobieta, która żyje w poczuciu wiecznego zagrożenia, pełna strachu, lęku i traum. Sposób w jaki chciała zemścić się na Romanie wzbudził jednak moją niechęć i nić sympatii zerwała się przy pierwszej sposobności.

Jak zakończy się współpraca Romana, Janki i Judyty? Sięgnijcie po najnowszą powieść Piotra Borlika Za nadobne i przekonajcie się sami. Gwarantuję, że nie odłożycie lektury dopóty dopóki nie zobaczycie posłowia, które autor skierował do czytelników. I jak sam stwierdził ;

"Chciałem doprowadzić Was do stanu, w którym będziecie życzyć wszystkim bohaterom bolesnej śmierci oraz chociaż rozległego złamania z przemieszczeniami."

Udało się to Panu w 100% , a ja jeszcze ze swojej strony dodałabym kastrację Romana albo ukręcenie jąder, żeby bardziej bolało.

Niniejszym ogłaszam, że Piotra Borlika dodaję do listy moich ulubionych autorów i przepraszam jednocześnie, że dopiero miałam okazję jego poznać, ale mam nadzieję na wiele wspólnych godzin z kolejnymi tytułami autora.

Moja ocena 8/10 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję serdecznie Wydawnictwu Prószyński i S-ka.

Magda Skubisz Jemioła, klątwa i cholera

 Data wydania: 08-11-2023

Wydawnictwo: Media Rodzina

Ilość stron: 352

ISBN: 9788382656022

33/2024

Na początku pragnę przeprosić Panią Magdę Skubisz, bo ja zupełnie nie wiem jak to się stało, ale zacznę od początku. Jemiołę, klątwę i cholerę kupiłam krótko po premierze, bo uwielbiam Sagę rodu Tyszkowskich i jak tylko wydawnictwo ogłosiło nabór recenzentów na czwartą część to oczywiście się zgłosiłam. Zasiadłam ci ja do Wilcze znamię i zonk. Myślę sobie: kurczę ja nic nie pamiętam z poprzednich części. Wygrzebałam na półce trzeci tom i okazało się, że ja go nie przeczytałam. No na śmierć zapomniałam. Na szczęście udało mi się braki nadrobić i już jutro zasiadam do kolejnej części. Dlaczego jutro? bo znowu muszę jechać do pracy, bo znowu czeka mnie prawie czterysta kilometrów, bo znowu mi się nie chce. Pociesza mnie fakt, że tylko dziesięć dni i to w towarzystwie między innymi Magdy Skubisz. Przepraszam autorkę za nieuwagę i wrodzoną ślepotę.

Jemioła, klątwa i cholera to trzecia część Sagi rodu Tyszkowskich. Jak dobrze było znowu spotkać się z Katją, którą polubiłam od pierwszej strony. Jak pamiętacie Katja to zielarka, która w tej części walczy nie tylko z epidemią cholery, ale i z wyuczonym doktorem, a także  uprzedzeniami, bo ludzie oskarżają ją o czary i konszachty z siłami nieczystymi. Musi jeszcze bronić czci przed zakusami Antoniego Tyszkowskiego, na którego jakoby też rzuciła klątwę i posiadła jego duszę.

Magda Skubisz przedstawia nam historię z perspektywy Wiktorii Tyszkowskiej, szanowanej wdowy i matki Józefa i Antoniego. Kobieta cieszy się nienaganną opinią, jest ceniona i poważana. Prawda o Wiktorii okazuje się jednak zupełnie inna. Kocha ona swoich synów można powiedzieć, że miłością zaborczą i zrobi wszystko, aby uchronić wizerunek szanowanej rodziny. Przeszkadza jej , że jeden z synów pije, a drugi miesza rycerską krew z włościańskim błotem. Nigdy nie zaakceptuje dzieci Józefa, które spłodził z chłopką. Co takiego zrobi Wiktoria, aby zachować wizerunek rodziny? Sięgnijcie koniecznie po Jemiołę, klątwę i cholerę i przekonajcie się sami. 

Jak dla mnie to rewelacyjnie napisana saga, wielobarwna i pokazująca nierówny podział społeczeństwa . To książka pełna intryg, zabobonów i ziół. To również książka pełna wiadomości, o których dotąd nie miałam pojęcia, a jak wiecie ja lubię jak z lektury dowiaduję się czegoś nowego. Czyta się znakomicie i jeśli jeszcze nie znacie Sagi rodu Tyszkowskich to nie zwlekajcie ani chwili, bo to książka dla czytelników w każdym wieku i sprawdzi się doskonale jako prezent dla mamy, babci czy przyjaciółki.

Czytajcie koniecznie, a ja biorę się za szykowanie książek na wyjazd. Nie zabraknie wśród nich czwartej części Wilcze znamię.

Polecam

Moja ocena 8/10

Jagna Rolska Amore mio! Lawina

 Data wydania: 18-11-2024

Wydawnictwo: Bookend

Ilość stron: 400

ISBN: 9788367834506

32/2024

Czy Wy widzicie tę okładkę? Jako właścicielka ośmiu kotów nie miałam szans  żeby przejść obok niej obojętnie, bo te dwa słodkie pyszczki rozbroiły mnie i zaciekawiły. I chociaż Pani Jagna Rolska za Amore mio! lawina nagrody Nobla z pewnością nie dostanie to muszę przyznać, że książkę czytało się świetnie. Było słodko, było gorzko, było zimno i było gorąco. Było wszystko to za co lubię literaturę obyczajową. Czytałam w każdej wolnej chwili, bo ostatnio mam ciężki okres w życiu i czytam z doskoku, ale Amore mio! Lawina wciągnęło mnie od pierwszej strony i była ciekawa jak tak historia się zakończy. Nie dowiedziałam się niestety, bo okazało się, że będzie ciąg dalszy. To dobrze, bo polubiłam się z główną bohaterką i jestem ciekawa jak potoczą się losy kotów.

Amore mio! Lawina zabiera nas w opowieść, w której mrozu i śniegu nie brakuje tak jak i zawirowań w życiu naszej bohaterki, Moniki. Jest w związku małżeńskim od dwudziestu lat i z wierność męża dałaby sobie uciąć rękę. Mąż Moniki pracuje jako urzędnik i jego rola w domu sprowadza się do wydawania dyspozycji, bo przecież chłopina ciężko pracuje i po pracy musi mieć wszystko podane pod nos. Monika nadskakuje mu na każdym kroku, pnie się po szczeblach kariery w korporacji i w zasadzie jej życie sprowadza się do obsługiwania małżonka. Przypadek sprawia, że udaje się na spotkanie klasowe, gdzie dawno nie widziana koleżanka z młodości, trzykrotka rozwódka uświadamia jej, że wszyscy faceci są tacy sami i każdy zdradza. Każdy być może, ale Monika jest przekonana o niewinności męża. Ziarnko zostaje zasiane i okazuje się, że Dagmara nie myliła się ani o jotę. Rozwód sprawia, że poukładany świat Moniki rozlatuje się jak domek  z kart. Aby pozbierać się i wrócić do równowagi wyjeżdża z Dagmarą do Włoch, do urokliwego Piumino. Monika od dawna kocha Włochy, ich kuchnię i temperament, ale nie spodziewa się, że sama zostanie mieszkanką malowniczej osady. Los sprawia, że kupuje dom i zamierza zacząć wszystko od nowa. Czy uda jej się odnaleźć wśród zamkniętej społeczności? A może wróci do kraju z podkulonym ogonem? Sięgnijcie po najnowszą powieść Jagny Rolskiej Amore mio! Lawina i przekonajcie się sami. 

To fajnie napisana zimowa opowieść o odnajdywaniu siebie, o przyjaźni, zdradzie i miłości. To jedna z tych książek, które w zasadzie czytają się same, pełna błyskotliwych dialogów i kotów, do których usta same układają się w uśmiechu. Jeśli szukacie książki, która sprawi, że długie popołudnie minie Wam jak z bicza strzelił to sięgnijcie koniecznie po Amore mio! Lawina Jagny Rolskiej i dajcie się porwać w wir wydarzeń. Gwarantuję, że nie będziecie się nudzić, a ja z niecierpliwością czekam na kontynuację.

Moja ocena 8/10

Monika Wawrzyńska W proch się przewrócisz

 Data wydania: 23-10-2024

Wydawnictwo: Harde

Ilość stron: 304

ISBN: 9788383434452

31/2024

Przez zawirowania z Legimi parę dni po premierze kupiłam sobie ebooka W proch się przewrócisz Moniki Wawrzyńskiej. I wiecie co? Z pieniędzy, które wydałam nie żałuję ani złotówki, bo poczucie humoru autorki mnie najzwyczajniej w świecie zabija. To nie było moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Moniki, ale mam wrażenie, że z książki na książkę jest śmieszniej, jest dużo czarnego humoru i znowu obracamy się wokół śmierci. Pani Monika idealnie wstrzeliła się w rynek wydawniczy, bo jeśli czytamy o śmierci, odejściu czy przejściu na drugą stronę zawsze jest podniośle, patetycznie i smutno. Śmierć jest smutnym i traumatycznym przeżyciem, ale okazuje się, że można też napisać lekko i z poczuciem humoru. Mnie osobiście bardzo podeszło pióro autorki i wiem, że kupię każdą napisaną przez nią książkę. Trafiłam też w idealny miesiąc z lekturą W proch się przewrócisz, bo nie jestem miłośniczką listopada i działa na mnie przyznaję lekko depresyjnie, a jeszcze praca w domu starców, gdzie ze śmiercią jestem za pan brat dodatkowo przyczynia się do tego, że potrzebuję lektury, która mnie odstresuje i rozbawi. A żeby jeszcze było ciekawiej to W proch się przewrócisz będzie miało ciąg dalszy czego osobiście nie mogę się doczekać.

Poznajcie Michalinę Porębę, która jest księgową w biurze rachunkowym Kwity i Pity. Michalina mieszka sama, a jej relacje z matką Stefanią nie należą do najłatwiejszych. W zasadzie Stefania to i świętego doprowadziłaby do białej gorączki. Nasz biedna Michalina ciągle słyszy, że jej się oczy otworzą jak Stefanii się zamkną. No i w końcu przyszedł dzień, że jej się otworzyły. Stefania niespodziewanie umiera i dla naszej bohaterki świat się zatrzymał, ale tylko na chwilę, bo świętej pamięci mamusia zaplanowała swój pogrzeb w Było - Minęło w najdrobniejszych szczegółach. Mogę Wam tylko zdradzić, że Stefania kazała się skremować i z części swoich prochów wykonać diament, żeby zawsze być przy córce. Michalina otrzymała również zadanie odwiedzenia dwudziestu cmentarzy po to, aby wybrać miejsce pochówku Stefanii. I tak ruszyła nasza bohaterka w tournee po nekropoliach z mamusią w szpilce ( taki kształt miała urna) przypiętą pasami na tylnym siedzeniu. A co się działo podczas podróży to musicie przeczytać koniecznie sami sięgając po W proch się przewrócisz Moniki Wawrzyńskiej.

Ja osobiście gratuluje Pani Monice wyobraźni, poczucia humoru i lekkości pióra. Książka nie jest dobra, jest rewelacyjna, genialna, dokonała i powinna być dostępna w każdej aptece. Ta książka i umarłego by rozśmieszyła, ja leżałam i kwiczałam, a momentami brzuch bolał mnie ze śmiechu. Wiem też, że książka zostanie na wieki wieków na moim czytniku i w gorszych momentach wystarczy, że otworzę ją na chybił trafił i wszystkie smutki pójdą w kąt. Pani Monika w zabawny i momentami groteskowy sposób porusza w swoich książkach temat śmierci. Dla niektórych z nas jest to temat tabu, śmierci się boimy i nie chcemy o tym rozmawiać, ale ona niestety jest obecna i towarzyszy nam przez całe życie dopóki sami nie pożegnamy się z tym światem. W proch się przewrócisz obraca się nie tylko wokół śmierci, ale i trudnych relacji rodzic - dziecko. I tak jak początkowo irytowała mnie Stefania mająca ciągłe pretensje do Michaliny to po jej odejściu bardzo ją polubiłam. Dlaczego? No z pewnością nie dlatego, że umarła.

Jeśli jeszcze nie znacie twórczości Pani Moniki to nadróbcie to koniecznie. Autorka ma w swoim dorobku Trylogię funeralną, z której przeczyłam dwie części i na szczęście Do grobowej deski jeszcze przede mną.

Czytajcie koniecznie, bawcie się doskonale i puszczajcie dalej w świat, bo są autorzy, o których należy mówić wszerz i wzdłuż.

Moja ocena 10/10

Katarzyna Kołczewska Stan nieważności

 Data wydania: 15-10-2024

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 252

ISBN: 9788383524115

30/2024

Kiedy dostałam propozycję zrecenzowania książki Stan nieuważności to sprawdziłam opis i nie wahałam się ani przez sekundę. I dopiero jak książka do mnie dotarła to sprawdziłam nazwisko autorki. Katarzyna Kołczewska ma w swoim dorobku pięć książek i wszystkie miałam zaszczyt i przyjemność przeczytać. Moja nieuwaga wyniknęła z faktu, że ostatnia książka Pani Katarzyny została wydana w 2017 roku, a więc trochę czasu minęło. Miałam prawo zapomnieć tak ja jak i z pewnością rzesze fanów autorki. Pani Katarzyno proszę tego więcej nie robić wiernym czytelnikom, bo Pani książki to prawdziwy majstersztyk, dopracowane w najdrobniejszym szczególe i poruszające niezwykle ważne tematy.

Stan nieuważności to moim zdaniem jedna z lepszych książek, które przeczytałam w tym roku. I przyznaję, że mnie osobiści czytanie tej książki bolało, a moja wyobraźnia wkroczyła na najwyższe poziomy. To niesamowicie przejmująca powieść, pełna bólu, rozczarowania i cierpienia. To powieść idealnie pokazująca czasy, w których żyjemy. Autorka jak znakomita portrecistka pokazała wszystkie blaski i cienie współczesnej rodziny. W przypadku Stanu nieuważności z naciskiem na cieni. Głos Katarzyny Kołczewskiej to moim zdaniem bardzo ważny głos w rodzimej literaturze. Nie ma tu miejsca na lukier, róż i landrynki, ale jest prawdziwe życie, które toczy się w milionach domów. Poznajcie rodzinę Zagórzańskich. Rodzinę dwa plus trzy. Ona aktorka, której sława zdaje się lekko przebrzmiała, topiąca smutki w winie i on polityk, który dla kariery zrobi wszystko. Jest i troje dzieci: Julita, Filip i Janek. Dla rodziców, którzy często pojawiają się na pierwszych stronach gazet nie ma nic ważniejszego niż wizerunek rodziny. Tu wszystko musi grać ja w zegarku: najlepsze szkoły, najlepsze ciuchy, najdroższe wakacje. Zapytacie, a gdzie tu miejsce na wspólnie spędzony czas, wyjście na lody czy chociażby do kina? Cóż tak we współczesnym świecie jak i w rodzinie Zagórzańskich nie ma czasu na takie rzeczy ( chyba, że będzie z tego fajna relacja, którą można się pochwalić w mediach społecznościowych). Julita ma osiemnaście lat, jest wrażliwą, młodą kobietą, dla której wykształcenie nie jest rzeczą priorytetową. Aby odnaleźć się w świecie rówieśników i sprostać potrzebom rodziców coraz częściej sięga po leki,  a ich zażywanie wymyka się jej spod kontroli. W wyniku nieszczęśliwego wypadku dziewczyna zapada w śpiączkę i mimo starań lekarzy nie daje się jej wybudzić. Dlaczego tak się dzieje? Tego dowiecie się sięgając po najnowszą książkę Katarzyny Kołczewskiej Stan nieuważności.

Julita należy do pokolenia płatków śniegu. Słyszeliście to określenie? Bo ja prawdę mówiąc zetknęłam się z nim po raz pierwszy. " Są delikatni, wrażliwi, roztapiają się szybko. Są labilni, fruną tam, gdzie ich wiatr poniesie, i każdy jest inny. Nadużywają narkotyków. (...) Są pokoleniem wychowanym przez psychologów i psychiatrów. Biorą antydepresanty i mieszają je z alkoholem, koką i marihuaną. Teoretycznie mają wszystko, w praktyce są pogubieni i nieszczęśliwi. Nie znają świata bez internetu i technologii, a media społecznościowe to jak kiedyś podwórko dla nas."

Ten cytat wstrząsnął mną i zaszokował mnie, ale sami powiedzcie czy nie jest prawdziwy? Czy nie dzieje się tak we współczesnym świecie? Ja osobiście chociaż żałuję upływającego czasu to cieszę się, że moje dzieciństwo przypadło na czasy kiedy to z radością wychodziło się na podwórko, grało w klasy czy w gumę. Sama obserwuję, że teraz najczęściej pod blokami można spotkać albo mamy spacerujące z małymi dziećmi albo starszych ludzi wyprowadzających psy. Młodzież można policzyć na palcach jednej ręki. A może czasami my dorośli zamiast godzinami siedzieć w internecie powinniśmy poświęcić czas najbliższym? Może warto zacząć żyć tak jak kiedyś? bez ciągłej spniny, bez miliona relacji relacji dziennie na instagramie? Może warto przypomnieć sobie jak wygląda zwyczajna rozmowa?
Zachwyciła mnie i jednocześnie przeraziła najnowsza książka Katarzyny Kołczewskiej. Sięgnijcie po nią koniecznie, bo to kawał wartościowej literatury. Polecam Wam serdecznie.

Moja ocena 9/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka

Olga Rudnicka Płacz i płać

 

Data wydania: 22-10-2024

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 312

ISBN: 9788383524108

29/2024

Jak zobaczyłam w zapowiedziach wydawniczych Prószyński i S-ka książkę Olgi Rudnickiej Płacz i płać wiedziałam, że to lektura dla mnie, bo Pani Olga to niekwestionowana królowa komedii. Mam wrażenie, że nadajemy z autorką na tych samych falach i mamy podobne poczucie humoru. Przeczytałam prawie wszystkie książki autorki i przy każdej bawiłam się świetnie. Płacz i płać to genialna lektura na jesienne popołudnie i możecie być pewni, że odgoni ona wszystkie smutki, chandry i depresje. Lekko napisana, z mnóstwem scen przy których płakałam ze śmiechu i z ciotką Hanną, która odgrywa w całej książce niebagatelną rolę i od pierwszego zdania skradła całe show w lekturze. No uwielbiam starszych ludzi, pełnych złośliwości i uszczypliwości, a jednocześnie z jasną i klarowną głową. Jeśli chcecie poznać cioteczkę iście z piekła rodem to koniecznie sięgnijcie po Płacz i płać Olgi Rudnickiej i przekonajcie się czy Wam również przypadnie ona do gustu.

Jednak to nie ciotka Hanna jest główną bohaterką powieści, a Jagoda Koteł zwana przez współpracowników Suczą. Już od dziecka Jagoda byłą złośliwa i wredna, a z wiekiem to się tylko nasiliło. W pracy nie miała przyjaciół, szła po trupach do celu, a ludzie którzy jej podlegali nie tylko jej nienawidzili, ale i życzyli jej wszystkiego najgorszego. W korporacji piastowała ona wysokie stanowisko, dobrze zarabiała, w weekendy bawiła się w klubach, gdzie zawsze się trafił ktoś na jednorazowy seks. I tak żyłaby sobie nasza bohaterka z tygodnia na tydzień, gdyby przewrotny los nie spowodował, że z dnia na dzień została pozbawiona pracy, dachu na głową i luksusowych torebek, że o butach nie wspomnę. Schowała dumę do kieszeni i wróciła do rodzinnego domu, a że dwie dorosłe kobiety pod jednym dachem równa się katastrofa to nasza Jagódka skorzystała z propozycji cioteczki Hanki i ....zaczęła pracę jako sprzątaczka i pomoc kuchenna w jednym. Dlaczego tak się stało?  Czy Jagoda odnajdzie się w nowym życiu? I jaką rolę w tym wszystkim odegra moja ulubiona cioteczka? Tego dowiecie się sięgając po Płacz i płać Olgi Rudnickiej.

To kolejna świetna książka autorki, która sprawiła, że podczas czytania zapomniałam o bożym świecie. I chociaż ostatnio z czasem na czytanie było krucho to codziennie chociaż parę stron musiałam połknąć, bo nie mogłabym zasnąć. Tak mi się marzy, żeby książki Olgi Rudnickiej były przepisywane na receptę razem z antydepresantami i jestem przekonana, że po ich lekturze ludzie cudownie odzyskaliby humor i chęć do życia. Genialnie zarysowana fabuła, plejada postaci, rewelacyjne zwroty akcji i przede wszystkim poczucie humoru autorki to gwarancja bestselleru i idealnej książki po pochmurne dni.

A korzystając z okazji zwracam się  apelem do autorki: Pani Olgo proszę nie kazać za długo czekać wiernym czytelnikom na kolejny tytuł.

Polecam Wam z całego serca.

Moja ocena 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję serdecznie Wydawnictwu Prószyński i S-ka

Katarzyna Majgier Gra pozorów

 Data wydania: 2024

Wydawnictwo: Aleksandria Media

Ilość stron: 416

28/2024

Gra pozorów otwiera trzy częściowy cykl Kuchennymi drzwiami Katarzyny Majgier. Według Lubimy Czytać książki czytałam w 2016 i teraz dzięki uprzejmości Wydawnictwa Arkadia Media mam ponownie przyjemność zagłębić się w tym pasjonującym cyklu, który nie tylko wciąga od pierwszej strony, ale w zasadzie czyta się sam. Z żalem patrzymy na ubywające kartki, bo tę książkę można czytać i czytać. W moim przypadku przez osiem lat nic się nie zmieniło i z ogromnym zainteresowaniem zagłębiłam się w historii, która swoje początki na w XIX wieku. Niezmiennie jestem pod wrażeniem ogromu pracy włożonego przez autorkę w cykl Kuchennymi drzwiami, bo trzeba nie małej wiedzy, żeby opisywać detale i szczegóły tamtych czasów.

Gra pozorów zaczyna się i kończy na Zosi, która pochodzi z ubogiej rodziny, nie ma wykształcenia i jest analfabetką. Trafi na służbę, a że jest młoda i nie brakuje jej urody wpada w oko swojemu pracodawcy Karolowi Rozchodowskiemu. Niechciana ciąża sprawia, że dziewczyna zostaje odprawiona z kwitkiem, a jedyna szansa na pomoc jawi się w Krakowie u ciotki, która wraz z córką prowadzi zakład krawiecki. Antonina sama była kiedyś w podobnej sytuacji i doskonale rozumie położenie Zosi. Dla naszej bohaterki pobyt w Krakowie jest też szansą na zdobycie zawodu i wykształcenia, jest też szansą na usamodzielnienie się, ale Zosia nie potrafi z tego skorzystać. Jej jedynym marzeniem jest wyjść za mąż i być dobrą gospodynią i matką. Czy uda jej się spełnić to marzenie? A przede wszystkim czy będzie umiała pokochać dziecko, którego nie chce i która nie zostało poczęte z miłości? tego wszystkiego dowiecie się sięgając po Grę pozorów Katarzyny Majgier. Jeśli jeszcze nie poznaliście cyklu Kuchennymi drzwiami to polecam Wam go z całego serca na długie  jesienne wieczory. Jestem przekonana, że wciągnie Was również ta historia tak jak i mnie. Ja z ogromną przyjemnością i sentymentem sięgnęłam po ośmiu latach po tę historię.

To napisana z ogromnym rozmachem i niesamowita wiedzą historia, w których losy zwykłych ludzi przeplatają się z losami arystokracji i chociaż niejednokrotnie ci drudzy pozbawieni są majątku to ich zachowanie świadczy o czymś zupełnie innym. To również historia o młodych dziewczynach, które nie miały żadnego wykształcenia i pochodziły z ubogich rodzin, a ich jedyną szansą na poprawę losu było pójście na służbę, gdzie pracowały ponad ludzie siły niejednokrotnie tylko za dach nad głową i miskę strawy. Ta powieść to nie tylko wielowątkowa saga, ale także fascynujący zbiór informacji o ludziach tych z wyższych sfer, ale i także z nizin społecznych. 

Polubiłam się z bohaterami i chociaż Zosia na początku mnie niesamowicie irytowała to ostatni rozdział sprawił, że pokochałam ją z całego serca. Dlaczego ? Tego dowiecie się sięgając po Grę pozorów. Autorka w swojej powieści umiejętnie przeplata postacie autentyczne z fikcyjnymi bohaterami, przemyca wiedzę, którą powinniśmy znać, a jeśli nie to mamy okazję ją poznać.

Lecę czytać Światło i cień, bo do pracy mam dopiero na 13, więc parę stron uda mi się przeczytać.

Moja ocena 9/10

Za możliwość przeczytania książki w formie ebook dziękuję serdecznie Wydawnictwu Aleksandria Media

Charli English Galeria cudów i obłędu

 Data wydania: 27-09-2024

Wydawnictwo: Arkady

Ilość stron: 308

ISBN: 9788321352350

Tłumaczenie: Dagmara Budzbon- Szymańska

27/2024

Bardzo byłam ciekawa tej książki i przyznam, że nie zawiodłam się w ani jednym zdaniu. Nie była to lektura łatwa i lekka w odbiorze, ale dowiedziałam się tylu ciekawych i ważnych rzeczy, o których tak naprawdę nie miałam bladego pojęcia, a jak wiecie lubię coś z książki wynieść. Każdy kto zagląda na mojego bloga wie, że II wojna światowa to mój mały bzik, a podtytuł książki  "Szaleństwo, sztuka, Hitler i pierwszy program masowych mordów" mówią same za siebie. To idealna lektura na długie jesienne wieczory, nie jest lekka w odbiorze, ale czytało mi się wybornie. 

To historia, która opowiada o wpływie sztuki zdegradowanej czyli takiej, która powstała z rąk osób chorych psychicznie. Wszystko rozpoczęło się pod koniec I wojny światowej kiedy to niemiecki lekarz Hans Prinzhorn przyjął posadę w szpitalu psychiatrycznym w Heidelbergu. To tutaj zaczęły napływać z różnych placówek obrazy, rzeźby, kolaże, rysunki czy utwory muzyczne tworzone przez pacjentów szpitali. Prinzhorn chciał w ten sposób zgłębić tajniki psychiki ludzkiej, a prace miały mu w tym pomóc dlatego też podzielił je  według chorób. Schizofrenia, depresja, upośledzenie umysłowe czy epilepsja to tylko niektóre z chorób, które znalazły się w obszarze badań Prinzhorna. Prace pacjentów szpitali psychiatrycznych zainspirowały także malarzy w tym Salvadora Dali czy Paula Klee. Można sobie zadawać pytanie sztuka to czy kicz?? Tak wtedy jak i współcześnie można znaleźć przeciwników jak i miłośników tego rodzaju sztuki.

Duża część książki poświęcona jest Adolfowi Hitlerowi, który w młodości został wyrzucony ze szkoły artystycznej i który zainteresowanie modernizmem postrzegał jako szaleństwo i zagrożenie dla aryjskiej duszy. Nawet w sztuce doszukiwał się rasy panów i podludzi. To z jego rozkazu uśmiercono 70 000 pacjentów szpitali psychiatrycznych, bo przecież czysty aryjski człowiek musiał być bez skazy, mieć niebieskie oczy i blond włosy.

To napisana z wielkim rozmachem historia kształtowania sztuki modernistycznej, ale także historia obnażająca wojnę kulturową, która utorowała drogę hitlerowskiemu programowi masowych mordów. Muszę zdecydowanie częściej sięgać po tego typu książki, bo jak wiecie człowiek całe życie się uczy, a i tak głupi umiera.

Polecam Galerię cudów i obłędu na jesienne wieczory.

Moja ocena 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Arkady

Wioletta Sawicka Niebo z naszych stron

 Data wydania: 19-09-2024

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 360

ISBN: 9788383523774

26/2024

Niebo z naszych stron Wioletty Sawickiej to czwarta część Opowieści warmińskiej i na szczęście nie ostatnia. bo zżyłam się z bohaterami i już mi ich brakuje. Najchętniej teraz i natychmiast zaczęłabym czytać kolejny tom, ale niestety nie ma i zmuszona jestem uzbroić się w cierpliwość, a w przypadku książek Wioletty Sawickiej nie jest to proste, bo chce się więcej i więcej. Każda z części Opowieści warmińskiej rozrywa moje serce na drobne kawałki, ale w Niebie z naszych stron autorka rozszarpała je na strzępy. Tak strasznie się spłakałam, że dosłownie ryczałam jak bóbr, a już spotkanie Lizki z Bogna sprawiło, że odłożyłam książkę na całe dwa dni, bo bałam się dalej czytać. Jezu co to jest za seria: najpiękniejsza, wypieszczona, prawdziwa, wzruszająca i okrutna. Jakbym miła określić serię jednym słowem to myślę, że rewelacyjna i genialna to za mało, aby określić emocje, których dostarcza autorka czytelnikowi. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji czytać książek Pani Wioletty to musicie nadrobić zaniedbanie koniecznie. Ja śledzę twórczość autorki od samego początku i nie przeczytałam tylko Wilczych dzieci, ale postaram się w najbliższym czasie to nadrobić, bo gdyby Pani Wioletta napisał ulotkę do leków to byłabym dalej wierną czytelniczką. No kocham i kropka.

Wróciłam znowu na Prusy, gdzie wojna powoli zbliża się do końca i nadchodzi Armia Czerwona z jej wyzwolicielami, los III Rzeszy jest przesądzony, a na ludzi pada blady strach tym razem za sprawą radzieckich żołnierzy, o których krążą niesamowite historie, które okazały się być prawdą. Lizka czeka w Bartągu na powrót ukochanego Franza, o którym słuch zaginął. I chociaż sama czuje się Polką to dla żołnierzy z Armii Czerwonej pozostanie Niemką, a wiadomo, że Niemiec to samo zło. Pod wpływem swoich przemyśleń Lizka zabiera dzieci, teściową i szwagierkę i uciekają przed czerwoną zarazą. Długa to będzie droga i wyboista, ale w końcu naszej bohaterce uda się bezpiecznie dotrzeć do Skandynawii. Czy zagrzeje tam miejsca? Przekonajcie się sięgając po Niebo z naszych stron.

Reszta rodziny Lizki pozostała na Warmii, ale nie czują się już tutaj jak u siebie. Doświadczają okrucieństwa, bo dla Rosjan są Niemcami i na nic nie zdają się tłumaczenia, że z dziada pradziada są Warmiakami. Lizka tęskni i najchętniej wróciłaby do rodzinnego domu, bo wiadomo, że niebo jest najpiękniejsze w rodzinnych stronach, ale za każdym razem spotyka się z odmową. Dlaczego? 

Sięgnijcie koniecznie po Opowieść warmińską, bo to niesamowita lekcja historii. Widać tutaj na każdej stronie nie tylko serce, które Pani Wioletta włożyła w napisanie powieści, ale i ogrom pracy i z pewnością tysięcy przeczytanych stron o historii Warmii. Mnie zaskoczył fakt obozów w Danii, nie miałam o nich bladego pojęcia, a jak wiecie lubię jak z książki dowiaduję się czegoś nowego. To niesamowicie wzruszająca historia, która w zasadzie czyta się sama i żałuje się przeczytanych stron. Bo jak sami wiecie są książki i Książki, a seria Pani Wioletty Sawickiej należy do tej przez duże K.

Polecam Wam serdecznie, a autorkę proszę o jak najszybsze napisanie piątej części, bo grono wiernych czytelników czeka z niecierpliwością.

Moja ocena 10/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Prószyński i S-ka

Wioletta Sawicka Nasze drzewa są jeszcze młode

 

Data wydania: 22-02-2024

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 336

ISBN: 9788383521855

25/2004

Nasze drzewa są jeszcze młode Wioletty Sawickiej to trzecia część Opowieści warmińskiej i przyznaję się bez bicia, że kupiłam ebooka wkrótce po premierze. Książka przeleżała u mnie siedem miesięcy, ale to tylko dlatego, że bałam się po nią sięgnąć. Nie chodzi tu o to, że seria jest zła, bo jest rewelacyjna i genialna, a ja tak zżyłam się z bohaterami, że miałam obawy o nich los, że którego mi zabraknie. W związku z tym, że na rynku jest już kolejny tom, którego jestem szczęśliwą posiadaczką to postanowiłam zaryzykować i zerknąć jaki los zgotowała autorka Lizce i Franzowi. Mhm oczywiście, że tylko rzuciłam okiem i ani się obejrzałam jak wciągnęłam  książkę dosłownie nosem. Ja jestem z tych płaczących nad lekturą i niestety nie zabrakło łez, zryczałam się jak bóbr. Uświadomiłam sobie po raz kolejny dlaczego Pani Wioletta Sawicka jest moją ukochana pisarką. Nikt tak jak ona nie potrafi malować słowem, widać ogrom pracy włożony w napisanie książki. To gotowy scenariusz filmowy, a film nakręcony na podstawie Opowieści warmińskiej to murowany kandydat do Oscara. W książce nie tylko mamy genialną opowieść, ale i ogrom wiedzy wiedzy historycznej, o której momentami nie miałam pojęcia.

Akcja rozpoczyna się w 1940 roku w Prusach Wschodnich. Franz uległ wypadkowi i leży w szpitalu, z trudem odzyskuje pamięć, ale o swojej ukochanej Lizce nie zapomina, towarzyszy mu ona w każdej myśli i w każdej godzinie dnia. Lizka przebywa w Hohenbruch i stara się z całych sił przetrwać. Każdy dzień w obozie to udręka, głód, poniżenie, przemoc i tortury. Niemcom sprawia przyjemność poniżanie podludzi. W obozie Lizka zaprzyjaźnia się z Bogną i Lucyną. Ta druga jest w ciąży, ale jak w takim miejscu urodzić dziecko? Dziecko przychodzi na świat, jego matka umiera, a maleńkim chłopczykiem zajmuje się Lizka. Zdradzę Wam, że nasza bohaterka uciekła wraz z dzieciątkiem z obozu. Nie powiem Wam jak, bo przy tym fragmencie wylałam morze łez. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać Opowieści warmińskiej Wioletty Sawickiej to przeczytajcie koniecznie, a jestem przekonana, że zżyjecie się z bohaterami tak jak ja.

To obowiązkowa lektura nie tylko dla miłośników literatury obyczajowej, ale tez powieści historycznych. Autorka przedstawia prawdę historyczną bez upiększeń, przedstawia całe okrucieństwo tamtych czasów, ale to przecież "ludzie ludziom zgotowali ten los". Miłość Lizki i Franza przypadła na okrutny czas, bo wojna nie sprzyja uczuciom, ale może właśnie dzięki temu uda im się przetrwać, bo przecież ich drzewa są za młode na trumny, nie czas dla nich na umieranie.

Czytam czwartą część i powiem Wam, że nie zwlekajcie z lekturą, a ja z całą stanowczością powtarzam, że Wioletta Sawicka to moja ukochana pisarka.

Moja ocena 10/10

Małgorzata Lis Sekret starych fotografii

 

Data wydania: 08-04-2024

Wydawnictwo: Emocje

Ilość stron: 392

ISBN: 9788368031140

24/2024

Przeglądałam swoją półkę na Legimi i urzekła mnie okładka Sekretu starych fotografii Małgorzaty Lis. Z ciekawości sięgnęłam po książkę i przyznaję, że historia wciągnęła mnie od pierwszej strony pomimo tak irytującej głównej bohaterki, że miałam ochotę ją udusić. Niby fajna, niby sympatyczna, ale to jej zakochiwanie w każdym napotkanym mężczyźnie przyprawiało mnie o niestrawność. Irytująca Magda nie popsuła mi jednak przyjemności czytania, a fragmenty z jej rozterkami już wymazałam z pamięci.

Uwielbiam książki, które dzieją się w dwóch płaszczyznach czasowych, a to właśnie zaserwowała nam autorka w pierwszej części Kwiatowej 18. Jestem pod wrażeniem jak spójnie w całość połączyła Pani Małgorzata Lis współczesność z czasami II wojny światowej. Historia opowiedziana przez autorkę dzieje się z Żarkach położonych w Jurze Krakowsko - Częstochowskiej.

Magda to młoda kobieta, której z dnia na dzień zawalił się świat: przyłapała ówczesnego chłopaka na obściskiwaniu się z inną, praca w korporacji wychodzi jej uszami, a właściciel właśnie wypowiedział jej mieszkanie. Lawina problemów i kłopotów, i jedno rozwiązanie rzucić wszystko i przenieść się na wieś. Było?? Pewnie, że było i to milion razy, ale Małgorzata Lis przeniosła naszą bohaterkę do Żarek w tak uroczy sposób, że jeszcze nie spotkałam się w innej książce, a mianowicie przeplotła teraźniejszość z przeszłością.

W przeszłości poznajemy Irkę, która ma wyjść za mąż za Stacha Nowakowskiego, ale jej serce bija dla kogoś zupełnie innego, dla kogoś z kim nie może się związać, bo na przeszkodzie stoi nie tylko rodzina, ale i religia. Dla kogo?? Sięgnijcie po Sekret starych fotografii Małgorzaty Lis i przekonajcie się sami.

To bardzo fajnie napisana książka, która sprawiła, że oderwałam się od codzienności, ba ja zapomniała o bożym świecie. Autorka zgrabnie przeplata teraźniejszość z przeszłością, a wszystko łączy się w całość, którą czyta się jednym tchem. Jestem oczarowana tą historią i bardzo się cieszę, że już mam drugą część, bo zakończenie sprawiło, że po kolejny tom chce się sięgnąć już i natychmiast. Cała powieść jest tak świetnie napisana, że mogę wybaczyć główną bohaterkę o zbyt pojemnym sercu.

Czytaliście już Sekret starych fotografii Małgorzaty Lis? Jeśli tak to koniecznie dajcie mi znać czy tylko na mnie Magda działa jak płachta na byka? 

Moja ocena 9/10

Debbie Rix Niemiecka żona

 Data wydania: 28-08-2024

Wydawnictwo: Świat Książki

Ilość stron: 416

Tłumaczenie: Maciej Antosiewicz

ISBN: 9788382896343

23/2024

Wiadomo, że jak książka dotyczy II wojny światowej i obozów to wcześniej czy później ją przeczytam. Ostatnio w Klubie Recenzenta serwisu nakanapie.pl była Niemiecka żona i już sam tytuł sugerował, że to będzie coś co lubię. I nie pomyliłam się, bo Niemiecka żona Debbie Rix to bardzo dobra książka, która nie tylko wciąga od pierwszej strony, opowiada o trudnych losach niemieckiej rodziny, nie wybiela i nie koloryzuje, pokazuje świat takim jakim był.

Główną bohaterką Niemieckiej żony Debbie Rix jest Annaliese, która pod koniec lat trzydziestych wychodzi za mąż za lekarza, którego marzeniem jest dokonać odkryci, które pomoże ludzkości, a być może zrewolucjonizuje medycynę. Młode małżeństwo mieszka w Monachium i wydawałoby się, że nic nie jest w stanie zmącić ich szczęścia, ale Hitler rozpoczyna swoją ekspansję, zaczynają się prześladowania mniejszości i powstają obozy pracy. To właśnie do Dachau trafia  Hans, maż Annaliese, który chce przyspieszyć badania na szczepionką na malarię. Młody mężczyzna jest zszokowany tym co dzieje się na jego oczach, a autorka rewelacyjnie przedstawiła jego wewnętrzną walkę z sumieniem. Czy Hans odnajdzie się w swoim nowym "miejscu pracy"?  Wątek Dachau szczególnie mnie przybił, bo jak już Wam kiedyś wspominałam to właśnie tam "zmarł na serce" brat mojej Babci. 

Hans i Annaliese borykają się z problemem zajścia w ciążę, a jak pewnie wiecie z lekcji historii obowiązkiem niemieckiej kobiety było rodzić aryjskie dzieci i to najlepiej w ilościach hurtowych, rok po roku. Annaliese coraz częściej zostaje sama w domu, mąż całkowicie oddaje się pracy i ich małżeństwo wisi na włosku, może gdyby mieli dziecko..... Do pracy w domu naszych bohaterów trafia rosyjski więzień Aleksander, który ma zadbać o ogród. I chociaż to zakazane i grozi niebezpieczeństwo Annaliesa i Aleksander zbliżają się do siebie. Przypadek czy celowe działanie?? Sięgnijcie po Niemiecką żonę Debbie Rix i przekonajcie się sami.

To historia na długo zapadnie w mojej pamięci. To świetnie napisana powieść historyczna z jeszcze lepszym wątkiem obyczajowym. Książka pełna rozterek moralnych, smutku, bólu i trudnych wyborów. Nie żałuję ani sekundy spędzonej z książką i jeśli jej jeszcze nie czytaliście to koniecznie to nadróbcie, bo to książka warta uwagi. Polecam Wam serdecznie. To pierwsza książka autorki przetłumaczona na język polski, ale mam nadzieję, że nie ostatnia. Ja w każdym razie zapisuję nazwisko Debbie Rix to mojego tajnego zeszytu i z pewnością będę śledzić zapowiedzi wydawnicze, aby nie umknęła mi kolejna książka autorki.

Moja ocena 9/10

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Nele Neuhaus Nielubiana

 Data wydania: 20-09-2019

Wydawnictwo: Media Rodzina

Ilość stron: 408

ISBN: 9788380086753

22/2024

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Media Rodzina mam przyjemność poznać twórczość Nele Neuhaus, która została okrzyknięta królową niemieckich kryminałów. Poznałam twórczość pisarzy skandynawskich, którzy według mnie przodują w mrocznych i trzymających w napięciu kryminałach. Z niemieckimi pisarzami jakoś nigdy nie było mi po drodze. Dlaczego? Nie mam bladego pojęcia, ale już po Nielubianej mogę stwierdzić, że to był duży błąd, bo chociaż akcja toczy się powoli to niestety nie trafiłam z wytypowaniem mordercy. Mam jeszcze sześć książek autorki i liczę na poprawę swojego wyniku.

Nielubiana to pierwsza część cyklu o dwójce śledczych: Olivierze von Bodenstein i Kii Kirchhoff i jak udało mi się znaleźć to tych części jest jedenaście, a więc sporo, a ja tej jesieni mam w planach przeczytać je wszystkie. Długie popołudnia i obecna praca dają nadzieję, że plan uda mi się wykonać. Ale sami wiecie jak to jest z planami. Poczytamy, zobaczymy.

Pewnego sierpniowego poranka w Kelkheim zostają znalezione zwłoki młodej kobiety. Wydawać by się mogło, że to samobójstwo, ale na szczęście na miejscu pojawia się Pia Kirchhoff, która ma wątpliwości. To jej pierwsza duża sprawa w nowy miejscu pracy i od razu sukces? Wstępne oględziny wykluczają samobójstwo i nasza bohaterka wraz z Olivierem von Bodenstein rozpoczynają skomplikowane śledztwo, w którym ilość podejrzanych rośnie w zasadzie z godziny na godzinę. Zamordowana kobieta miała tylu wrogów, że aż trudno to sobie wyobrazić. Czy parze śledczych uda się w końcu trafić na zabójcę, a może sprawa trafi na półkę archiwum? Sięgnijcie koniecznie po Nielubianą Nele Neuhaus i przekonajcie się sami, bo to dobry kryminał, który czyta się jednym tchem. Może przerażać ilość osób przewijających się w książce, ale autorka wszystko i wszystkich ze sobą zgrabnie powiązała tworząc lekturę, przy której spokojnie można zarwać noc.

Polubiłam parę śledczych za ich dociekliwość i przenikliwość. To kryminał, ale bez można okrucieństwa, gdzie krew wycieka z każdej strony. Autorka skupia się przede wszystkim na wnikliwym i wielowątkowym śledztwie, przedstawia szczegóły z życia ofiary, a skrywane sekrety sprzed lat wychodzą na światło dzienne.

Autorka wielokrotnie wyprowadziła mnie w pole i gdy już mi się wydawało, że trafiłam na mordercę ten okazywał się niewinny. To świetna gimnastyka dla umysłu i rozruszania szarych komórek, a że nie udało mi się wytypować mordercy? Cóż mam nadzieję, że w kolejnych częściach będzie lepiej. Póki co jest 1: 0 dla autorki.

Mogę jednak z całą stanowczością stwierdzić, że niemieckie kryminały są warte czasu spędzonego  nimi. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji czytać książek Nele Neuhaus to polecam gorąco na długie jesienne popołudnia.

Moja ocena 8/10 

Za możliwość przeczytania książki dziękuje serdecznie Wydawnictwu Media Rodzina

Wiktoria Gische Ostatnie dni beztroski

Data wydania: 29-052024

Wydawnictwo: Mando

Ilość stron: 368

ISBN: 9788327738288

21/2024

W końcu za oknem zrobiła się pogoda jaką lubię, bo przyznaję, że upały dały mi w tym roku w kość. Wraz z nastaniem pogody, która sprzyja czytaniu przychodzę do Was z recenzją pierwszej części Sagi Estery. Książka dotarła do mnie dawno, ale nie ukrywam, że dopiero jak dostałam od Wydawnictwa Mando propozycję zrecenzowania drugiego tomu to przypomniałam sobie o jej istnieniu. A że wczoraj było deszczowo i przyjemnie, a ja miałam jeszcze dzień wolny to przysiadłam i zatopiłam się w lekturze.

Autorka w Ostatnich dniach beztroski zabiera nas do roku 1933 gdzie poznajemy rodzinę Kaufmannów. Estera i Aleksandra to córki właściciela krakowskiego domu towarowego i jak nie trudno się domyślić to Żydówki Estera jest uzdolniona plastycznie i jej marzeniem jest studiować na Akademii Sztuk Pięknych. Na balu przebierańców w Wiedniu młoda kobieta poznaje Svena i jak to  przypadku młodych ludzi bywa, trafia ich strzała Amora. Rodzina Svena mocno angażuje się  działalność Hitlera, a jego brat znajduje zatrudnienie w Dachau. Czy taka konfiguracja ma szansę na stworzenie czegoś trwałego. Czy Sven i Estera będą żyli długo i szczęśliwie? Nie wiem, ale mam nadzieję, że wszystko wyjaśni się w drugiej części. Chociaż mając na względzie lata, w których toczy się powieść to jestem sceptycznie nastawiona do happy endu. Rodzice Estery nie są przychylni temu związkowi, a i sen z powiek spędza im Aleksandra, która wikła się z związek z dużo starszym, żonatym Anglikiem.

W Ostatnich dniach beztroski romantyczne wątki Estery i Aleksandry przeplatają się niczym wątki w osnowie, ukazują siłę pierwszej prawdziwej miłości, która potrafi wszystko przezwyciężyć. 

Autorka z precyzja zegarmistrza oddała klimat tamtych lat, zadbała o każdy najdrobniejszy detal historyczny, w którym splatają się losy bohaterów. Wiedeń, Londyn, Kraków, Monachium i Dachau miasta, w których toczy się codzienne życie, nad które nadciąga groza i niepewność. Mnie jak zwykle najbardziej poruszył wątek Dachau, w którym zginął brat mojej Babci. Zginął to chyba złe słowo. On został zamordowany.

Wiktoria Gische stworzyła niezapomnianą powieść, która na długo zapadnie w mojej pamięci. Prawda historyczna przeplata się z fikcją literacką, sukcesy z porażkami, a miłość z odtrąceniem, niepewność jutra z teraźniejszością. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji przeczytać Ostatnich dni beztroski to sięgnijcie koniecznie po książkę. Ja dzisiaj już wyjeżdżam do pracy, ale w drodze do Niemiec z pewnością będą towarzyszyć mi Pierwsze dni niepokoju.

Polecam z całego serca zarówno miłośniczką sag, powieści historycznych jak i romansów. Każdy w tej niezapomnianej książce znajdzie coś dla siebie.

 

Moja ocena 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Mando

Edyta Świętek Potomkowie złych ludzi

 

Data wydania: 11-09-2024

Wydawnictwo: Mando

Ilość stron: 384

ISBN: 9788327738608

20/2024

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

Był czas, że zaczytywałam się w książkach Pani Edyty Świętek, ale ostatnimi czasy w natłoku nazwisk autorów na rynku wydawniczym, gdzieś mi to nazwisko umknęło. Gdy dostałam od Wydawnictwa Mando propozycję zrecenzowania Potomków złych ludzi to nie wahałam się ani sekundy, bo  nazwisko pisarki jest rekomendacją samą w sobie. Potomkowie złych ludzi to pierwszy tom cyklu Sandomierskie wzgórza. Niestety nigdzie nie znalazłam informacji ani z ilu części cykl się będzie składał, ani kiedy dostępny następny tytuł. Bardzo tego żałuję, bo pierwszy tom skończył się tak, że miałam zapędy mordercze w stosunku do autorki. Jestem zdziwiona, że nikt jeszcze nie usankcjonował prawnie zakończeń książek, bo może gdyby było zakazane pozostawianie czytelników w niepewności to autorzy nie postępowaliby tak jak to robią. No Pani Edyto jak można w najciekawszym momencie urwać opowieść?? żeby chociaż było streszczenie kolejnego tomu to może i bym Pani wybaczyła, ale przecież nie, bo po co. Niech sobie biedne żuczki uruchamiają wyobraźnie i snują domysły.

W swojej najnowszej powieści Edyta Świętek zabrała nas w podróż do Sandomierza i w Góry Pieprzowe, a swoją drogą to muszę się przyznać do niewiedzy, bo nie miałam bladego pojęcia o ich istnieniu. Jednym z głównych bohaterów jest Eustachy, uczestnik wielkiej wojny, człowiek tajemniczy i budzący lekki postrach wśród mieszkańców Sandomierza. W zasadzie nie wiadomo o nim wiele, skrywa on w sobie tajemnicę, która nie pozwala mu spokojnie spać, a w nocy towarzyszą mu koszmary. Stara się unikać ludzi, a za bujnym zarostem skrywa prawdziwe oblicze. Już w pierwszym dniu swojego pobytu broni młodego chłopaka przed zgrają rzezimieszków. Podejmuje też pracę przy zakładaniu winnicy, a także zaprzyjaźnia się z pustelnikiem, u którego znajduje dach nad głową. Oczywiście z dala od ludzkich siedzib, gdzieś w głębi lasów wśród Gór Pieprzowych. Dlaczego tak stroni od ludzi i przed kim się ukrywa? Czy przeszłość upomni się o niego? 

Mamy też dwie siostry Marcjannę i Alinę, które nie mają spokoju w domu rządzonym twardą ręką obojga rodziców, gdy do tego dodamy obraz wiecznie pijanego ojca to już chyba nie muszę Wam nic pisać.  Chociaż to siostry to są od siebie różne. Marianna marzy o odzyskaniu kamienicy i piekarni, którą ojciec oddał za długi. Czy to się dziewczynie uda? Przekonacie się sięgając po Potomków złych ludzi. Alina jest młodsza i podkochuje się w chłopaku z sąsiedztwa. Jednak jej ojciec ma inne plany. Dowiedzcie się koniecznie jakie. 

Losy trójki bohaterów łączą się i przecinają tworząc przepiękną opowieść, od której nie mogłam się oderwać. Czytałam książkę i żałowałam znikających stron. To świetnie napisany początek cyklu z postaciami, których nie sposób nie lubić. To książka pełna bólu, biedy, cierpienia i marzeń, które nie mają prawa się ziścić. Z niecierpliwością wypatruje kolejnego tomu i mam nadzieje, że nie przyjdzie mi na niego długo czekać.

A Was zachęcam do sięgnięcia po ten tytuł, bo to początek genialnie zapowiadającego się cyklu.

Moja ocena 9/10

Za możliwość przeczytania ebooka dziękuję serdecznie Wydawnictwu Mando.

Ela Downarowicz Aleksandra

 Data wydania: 02-03-2022

Wydawnictwo: Wydawnictwa Videograf SA

Ilość stron: 344

ISBN: 9788378359289

19/2024

Na Aleksandrę Eli Downarowicz trafiłam zupełnie przypadkiem przeglądając Legimi, trafiłam i przepadłam, bo książka okazała się być z gatunku tych, których nie da się odłożyć. O rety jakie to było dobre, ile ja łez wylałam to tylko ja wiem. A żeby było jeszcze ciekawiej Aleksandra to debiut autorki, który został wydany w 2022, a jak wiecie debiuty to jest to co lubię najbardziej na świecie. Pościągałam pozostałe tytuły autorki na Legimi i przyznam, że aż się boję zacząć kolejną książkę autorki, bo jak ludzie tak debiutują i tak wysoko sobie stawiają poprzeczkę to ja nie wiem co będzie dalej. To przepiękna historia miłośna, która na długo zostanie w mojej pamięci. Pięknie napisana, z wyrazistymi bohaterami i  w przepięknej scenerii, czy można chcieć czegoś więcej?  Znalazłam w tej książce wszystko to za co kocham czytanie. Debiut nad debiutami, jak dla mnie rewelacja. Przez Panią Elę Downarowicz moja lista książek do przeczytania znowu się wydłużyła, ale jeżeli dostarczy mi w kolejnych książkach takie emocje jak w swoim debiucie to nie będę żałować ani minuty spędzonej na czytaniu. Skończę książki, które mam rozpoczęte i biorę na tapetę kolejny tytuł autorki. 

Tytułowa Aleksandra ma trzydzieści sześć lat i właśnie realizuje swoje największe marzenie, wyjeżdża na misję do Nigerii, gdzie będzie pomagała siostrom zakonnym w prowadzeniu sierocińca. Wyjazd ten też jest trochę ucieczką przed uczuciem do świeżo upieczonego szwagra. Pech, a może przypadek sprawił, że nasza bohaterka tuż przed odlotem straciła telefon i roczny pobyt w Afryce skutecznie odciął ją od rodziny, która w drugiej części książki się być niegodną tego miana. Dlaczego? Dowiecie się sięgając po Aleksandrę, bo to naprawdę rewelacyjny debiut po który zdecydowanie trzeba sięgnąć. A może macie już lekturę za sobą?? Wszak wydana została dwa lata temu i od tego czasu dorobek pisarski autorki znacznie się powiększył.

Czytając Aleksandrę czułam się jak w nigeryjskim sierocińcu i nie było to powodowane upałami za oknem, ale dzięki autorce, która ma taki styl pisania, że już od pierwszej strony zostajemy porwani w wir wydarzeń. Polubiłam się z główną bohaterką i trzymałam za nią kciuki od pierwszej strony. Przyznaję, że Ela Downarowicz zaskoczyła mnie nie raz i nie dwa, gdy wydawało mi się, że wszystko już trafiło na właściwe tory to na nasza bohaterka dostawała kolejną lekcję od życia i musiała dźwigać kolejny ciężar. Ale jak wiecie po nocy przychodzi dzień i życie naszej bohaterki w końcu zacznie nabierać barw, wiele razy będzie musiała się podnosić i stawać do nierównej walki z przeciwnościami losu, ale przecież nigdy nie należy się poddawać.

Gratuluję autorce genialnego debiutu i przepraszam, że dopiero sięgnęłam po jej książki.

Moja ocena 9/10

Małgorzata Stasiak Bez filtra

 

Data wydania: 26-06-2024

Wydawnictwo: Mięta 

Ilość stron: 320

ISBN:9788368005301

18/2024

Trafiłam na debiut i to taki, że Panie i Panowie czapki z głów. Autorka genialnie opisała otaczająca nas rzeczywistość. I chociaż historia z pozoru wydaje się być błaha to ma drugie dno i pokazuje jak łatwo w dzisiejszym świecie zgubić się w otchłani internetu. Ja pamiętam życie bez interentów, mediów społecznościowych i aplikacji różnej maści. I co? Nic, żyję i udało mi się wyjść na ludzi (chyba) bez lansowania i pokazywania się sto razy dziennie na Instagramie, Tik Toku  czy innych platformach. Już jako kobieta dojrzała założyłam konto na Instagramie, a w zasadzie nie ja tylko mój syn, ale przyznaję, że ja nie umiem ani w hasztagi, ani filtry czy co tam jeszcze funkcjonuje. Umiem wrzucić post i relację, a to już i tak jak dla mnie bardzo dużo. Taka ameba informatyczna jestem zupełnie nieprzystosowana do tych czasów, ale wcale z tego powodu nie ciepię na bezsenność i nie spędza mi to snu z powiek.
Małgorzata Stasiak w swojej debiutanckiej książce Bez filtra zabiera nas do świata Aldony, która prowadzi profil Mamafia. Kobieta utrzymuje się z działalności w social mediach, prowadzi live, nakręca rolki , wrzuca zdjęcia reklamujące produkty. To jej sposób na życie, a największym jej problemem są zasięgi, które muszą sięgać nieba i komentarze, ale tylko te przychylne. Hejterom mówi zdecydowane nie. Aldona ma męża i dwoje nastoletnich dzieci, których też za wszelką cenę angażuje w życie w sieci. I tak pewnie toczyłoby się życie głównej bohaterki, gdyby nie incydent z jej udziałem, a mianowicie została przyłapana na niszczeniu mienia pod wpływem środków odurzających. Na nieskazitelnej Mamafii pojawiła się rysa. Sąd skazał ją na prace społeczne w schronisku dla bezdomnych zwierząt, domu kombatanta i domu samotnej matki. Czyżby profil Mamafii legł w gruzach, bo jak nakręcić rolkę z tak mało wyjściowego miejsca?? Sprawdźcie sami czy jak kobieta sobie poradzi sięgając po debiutancką powieść Małgorzaty Stasiak Bez filtra.

To świetny obraz współczesnego świata, gdzie zapomina się o realnym życiu, gdzie followersi stają się ważniejsi od ludzi, którzy nas otaczają, gdzie zasięgi są ważniejsze od stosunków międzyludzkich. Nie pokochałam Aldony od pierwszej strony, ale widząc jej przemianę ze strony na stronę zyskiwała moją sympatię. Zupełnie nie przypadła mi do gustu internetowa relacja z sieciowym adoratorem, ale to jedyny wątek do którego mogę mieć jakieś halo. Generalnie książka jest świetnie napisana i z pewnością jeszcze usłyszymy o Pani Małgorzacie. Ja w każdym razie zapisuje sobie nazwisko autorki w moim tajnym notesiku i będę śledzić zapowiedzi wydawnicze.

Bez filtra Małgorzaty Stasiak to idealna książka na letnie leniwe popołudnie. Polecam Wam gorąco.

Moja ocena 8/10

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Mięta